ငိုေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု
ငါ့ကို ထားရစ္ခဲ့ၾကျပီ။
ဖံုတင္ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ
ငါတစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္စြာေနရစ္။
႐ႈပ္ပြေနတဲ့ စားပဲြေလးေပၚက စကၠန္႔တံေတြ
ငါ့ကို သေရာ္အျပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ေလးတဲြ႔စြာ ခုတ္ေမာင္း။
ငါတစ္ေယာက္တည္း ေပတစ္ရာလမ္းမေပၚကုိေလွ်ာက္လွမ္း
ေသခ်ာတာက ေနရာတစ္ခုဆီသို႔။
နာက်င္မႈေတြကို ေထြးပိုက္ရင္း
ေအးစက္တဲ့ ခံုတန္းလ်ားေပၚကေန ငါ့နာမည္ ေခၚသံကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
လူေတြက ငါ့ကုိ လူထူးဆန္းၾကီးတစ္ေယာက္ သဖြယ္ အၾကည့္ေတြနဲ႔
ငါကေတာ့ ျပန္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး
ဒီလုိနဲ႔ ငါ့ရဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးဆီကုိပဲ ေခါငး္ငိုက္စုိက္ျပန္ခဲ့။
ငါ့မ်က္လံုးအစံုမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းလုိ႔ေပါ့
ငိုခ်င္ေနတဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြကုိ တားဆီးမဲ့အရာ မရွိခဲ့။
ခမး္ေျခာက္ေနတဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြကို ငါမုန္းတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဆုေတာင္းလိုက္တယ္
“မ်က္စိနာ” ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ပါေစ- ဟု။
မ်က္စိနာတုန္းက ေဆးခန္းကျပန္လာရင္း ရတဲ့ အေတြးကုိ ေရးထားတဲ့ စာေလးပါ။
No comments:
Post a Comment